Opublikowane: 01.01.2017

Zimą w parku. O kontemplacji antropologicznej

Andrzej Paweł Wejland

Abstrakt

Antropologia codzienności, uprawiana zimą (tą prawdziwą – śnieżną i mroźną) prowadzi autora do miejskiego parku. W parku zimą, mimo że to park nieduży, w samym środku rozległej miejskiej aglomeracji, znajduje on – oddzieloną od hałaśliwego otoczenia – przestrzeń uspokajającej ciszy i spowolnionego czasu. Praktyką antropologiczną staje się w niej przechadzka, sam antropolog zaś – jako uważny spacerowicz, le promeneur – przemieszczając się po parku, ogląda go ze szczególną ciekawością i refleksyjną wrażliwością. Spojrzenie antropologa codzienności staje się dzięki temu spojrzeniem kontemplującym, czyli spojrzeniem „wchodzącym w środek rzeczy”. Autor przedstawia różne tryby i formy kontemplacji antropologicznej. Stawia też tezę, że kontemplacja antropologiczna wymaga wyjątkowej postawy, nazywanej – za Baruchem Spinozą, lecz zwłaszcza za José Ortegą y Gassetem, Arne Naessem i Janem Kurowickim – (antropologiczną) amor intellectualis. Rozważania autora mają nieskrywany kontur autobiograficzny: park, w którym uprawia on swoją antropologię codzienności zimą, to znany jeszcze z dzieciństwa Park Sienkiewicza w jego rodzinnym mieście Łodzi

Słowa kluczowe:

antropologia codzienności, zima w mieście, miasto Łódź, miejski park, przechadzka, kontemplacja antropologiczna, amor intellectualis

Pobierz pliki

Zasady cytowania

Wejland, A. P. (2017). Zimą w parku. O kontemplacji antropologicznej. Journal of Urban Ethnology, 15, 115–127. Pobrano z https://journals.iaepan.pl/jue/article/view/706

Cited by / Share


Ta strona używa pliki cookie dla prawidłowego działania, aby korzystać w pełni z portalu należy zaakceptować pliki cookie.