Między Orientem a Lewantem : architektura jako narzędzie budowy izraelskiej tożsamości narodowej

Abstrakt

Architektura Izraela jest nie tylko zwierciadłem, w którym odbija się obraz jego społeczeństwa, jest ona także matrycą, która to społeczeństwo formuje. Planowanie przestrzenne, architektura i budownictwo stanowiły kluczowe elementy projektu syjonistycznego. Dzięki nim żydowscy osadnicy tworzyli w Palestynie politykę faktów dokonanych: anektowali ziemię, formowali na nowo krajobraz, definiowali swoją własną, kulturowo odrębną tożsamość, różnicując się od lokalnych mieszkańców: Arabów. W procesie kształtowania formy narodowej architektury Izraela ciągle zderzają się ze sobą tradycje zachodnie i orientalne. Dochodzi przy tym do swoistego paradoksu: im głębiej sięga się po historyczne wzorce architektury biblijnej „Ziemi Izraela”, tym bardziej zbliża się do źródeł architektury arabskiej