Abstrakt

Rubinkowo to osiedle bloków z wielkiej płyty, powstałe w Toruniu w latach 70. ubiegłego wieku. Początkowo określane „końcem świata” lub „osiedlem-satelitą”, samowystarczalne, oddalone było od centrum Torunia i znajdujących się tam placówek kulturalnych. Specyfika niezagospodarowanej przestrzeni pomiędzy budynkami powodowała, że animacja czasu wolnego w okresie ferii zimowych nie była łatwym zadaniem. Nieuformowane i nieregularne pagórki, niewyposażone place zabaw i słabo rozwinięta infrastruktura osiedlowa powodowały, że zimą nowo wybudowane blokowisko wydawało się wyjątkowo nieprzyjazne. Jak się jednak okazuje, zarówno działacze społeczni, jak i sami mieszkańcy starali się znaleźć sposób na oswojenie go. W urozmaicenie szarej rzeczywistości zaangażowało się kilka organizacji zakładowych, lokalne placówki kulturalne i oświatowe – wszystko po to, aby dzieciom i młodzieży mieszkającej na Rubinkowie zapewnić atrakcje, dzięki którym mogły ciekawie spędzić czas wolny od nauki. Celem artykułu jest prześledzenie wybranych artykułów prasowych i zapisów kronikarskich dokumentujących sposób, w jaki w początkach formowania się osiedla radzono sobie z animacją czasu wolnego w przestrzeni trudnej do zagospodarowania, a zamieszkiwanej głównie przez młode małżeństwa z dziećmi. Istotne są tu zarówno organizowane odgórnie propozycje jak i działania oddolne, podejmowane tak przez dorosłych mieszkańców jak i same dzieci. Zima w mieście przyczyniała się bowiem do podejmowania konkretnych prób oswajania tej nowej, odmiennej od innych przestrzeni miasta