Opublikowane: 2022-12-31

Identyfikacja szklarskich ośrodków produkcyjnych z epoki brązu na podstawie rozpoznania technik wykonania paciorków

Tomasz Purowski
Archeologia Polski
Dział: Studia
DOI https://doi.org/10.23858/APol67.2022.003

Abstrakt

Z obszarów obecnej Polski znanych jest około 3100 paciorków szklanych datowanych na epokę brązu. Najstarsze okazy odkryte w środkowej Europie pochodzą z faz BrB–HaA1/A2 (= II–III/IV EB); wykonano je z tzw. szkła wysokomagnezowego (HMG), obecnie najczęściej skorodowanego. W fazach HaA2–HaB3 (= IV–V EB) paciorki robiono ze szkła „mieszanoalkalicznego”, zwanego także szkłem niskomagnezowym i wysokopotasowym (LMHK), które zwykle zachowało się w dobrym stanie. Najstarsze paciorki są z reguły duże, dobrze wykonane, przy użyciu – przynajmniej w niektórych przypadkach – techniki zginania. Małe, niezdobione okazy zrobione ze szkła „mieszanoalkalicznego” zostały wyprodukowane metodą nawijania.

Słowa kluczowe:

Polska, epoka brązu, paciorki szklane, HMG, szkło LMHK, technika zginania, technika nawijania

Pobierz pliki

Zasady cytowania

Purowski, T. (2022). Identyfikacja szklarskich ośrodków produkcyjnych z epoki brązu na podstawie rozpoznania technik wykonania paciorków. Archeologia Polski, 67, 61–80. https://doi.org/10.23858/APol67.2022.003

Cited by / Share

Licencja

Creative Commons License

Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 4.0 Międzynarodowe.


Ta strona używa pliki cookie dla prawidłowego działania, aby korzystać w pełni z portalu należy zaakceptować pliki cookie.