Opublikowane: 2020-12-14

Terra incognita? Nie tylko o wytwórstwie broni na pograniczu Śląska, Wielkopolski, Brandenburgii i Łużyc w późnym średniowieczu

Arkadiusz Michalak
Kwartalnik Historii Kultury Materialnej
Dział: Studia i materiały
DOI https://doi.org/10.23858/KHKM68.2020.4.001

Abstrakt

Broń w średniowieczu była uważana za przedmiot zbytku i nie była wytworem codziennie i powszechnie używanym. Chociaż krąg jej nabywców był dość szeroki, a wyroby były znacznie zróżnicowane cenowo, jednak popyt ograniczał fakt, że uzbrojenie kupowano raz na jakiś czas. Miało to także wpływ na liczbę miejsc, gdzie ją wytwarzano. Obok wyspecjalizowanych centrów produkcji ulokowanych w miastach funkcjonowały również kuźnie wiejskie, w których wykonywano broń na potrzeby mniej zamożnych nabywców. Zagadnienia związane z wytwórczością broni na pograniczu Śląska, Wielkopolski, Brandenburgii i Łużyc, czyli na obszarze odpowiadającym w przybliżeniu dzisiejszemu województwu lubuskiemu, a zlokalizowanemu w większości poza granicami średniowiecznej Polski, nie zostały dotychczas omówione. Wnioskowanie o produkcji uzbrojenia na tym terenie jest utrud-nione, głównie ze względu na niedostatek odpowiednich źródeł. Brak jest świadectw bezpośrednich, istnieją tylko pośrednie przesłanki ku temu. Żelazo, które pozyskiwano w średniowieczu głównie z rud darniowych, stanowiło podstawowy surowiec do wyrobu większości elementów wojennego ekwipunku. Dlatego też na możliwość wytwarzania uzbrojenia na omawianym obszarze wskazuje przede wszystkim duża liczba małych warsztatów hutniczych — kuźnic i hamerni wspominanych w późnośredniowiecznych i wczesnonowożytnych źródłach pisanych. Wczesne wzmianki dotyczą miejscowości: Drożków koło Żar, Klikowa koło Iłowy, Szprotawa, Łozów nad Kwisą, Sanice koło Przewozu, Dobrzyń oraz Bucz (ryc. 1). Materialne dowody potwierdzające działalność w średniowieczu kuźnicy w Podrose/Przewozie uzyskano w trakcie przeprowadzonych tam badań archeologicznych. Większość badaczy przyjmuje, że skala działalności kuźni wiejskich w zakresie produkcji uzbrojenia była nieduża. Ograniczała się ona w zasadzie do podkuwania koni, wykuwania podstawowych narzędzi ciesielskich i rolniczych (w tym siekier i toporów) oraz ostrzenia albo napraw bardziej specjalistycznych przedmiotów. Groty bełtów i strzał oraz żeleźce broni drzewcowej również mogły tam być wytwarzane, ale w masowej skali raczej tylko w czasie wojen i przygotowań do nich. Relikty takiej domniemanej kuźni wiejskiej datowanej na XV w. odkryto w Nowej Wsi, w powiecie międzyrzeckim (ryc. 2). We wnętrzu obiektu zalegała duża ilość żużli żelaznych, poza tym znaleziono tam narzędzia, wytwory i półwytwory kowalskie, a także broń. Bardziej wyspecjalizowane w wykonywaniu i naprawie poszczególnych elementów wojskowego rynsztunku były kuźnie zamkowe. Pozostałości takich warsztatów z XIV w. odkryto m.in. w Międzyrzeczu (ryc. 3) i Santoku (ryc. 4). Natomiast inwentarze zamków krzyżackich w Kostrzynie i Drezdenku zawierają informacje o przechowywaniu znacznych ilości saletry, siarki i ołowiu, co może potwierdzać produkcję prochu i pocisków do broni palnej w tych warowniach. Niewiele zaś wiadomo o miejskim rzemiośle metalowym w badanym regionie, gdyż źródła pisane dostarczają skromnych informacji na ten temat (ryc. 5). Bez wątpienia cechy kowalskie funkcjonowały w większych miastach (ponieważ było to typowe dla ośrodków średniowiecznej Europy Środkowej i Zachodniej), ale znane, stosunkowo późne wzmianki dostarczają niewielu wiadomości w tym zakresie. Pewne dane uzyskano w wyniku analizy znalezionych zabytków. Część z nich jest sygnowana; na ich powierzchni znajdują się marki
rzemieślnicze, których identyfikacja może przyczynić się do ustalenia miejsca produkcji poszczególnych części broni. Wskazują one jednak na wytwarzanie tych przedmiotów w ośrodkach położonych poza badanym obszarem (ryc. 6). To znaleziska takie jak półprodukty i przedmioty niedokończone mogą sugerować wytwarzanie elementów uzbrojenia w miejscach, w których zostały one odkryte (ryc. 7). Przytoczone przesłanki wskazują, że skala produkcji uzbrojenia na analizowanym terenie nie była duża, a jednak zapewne wystarczająca na potrzeby odbiorców o różnym stopniu zamożności. Popyt na prostą i masową broń mógł być zaspokajany przez kuźnie miejskie, zamkowe i wiejskie. Bardziej wyrafinowane produkty były raczej importowane.

Słowa kluczowe:

uzbrojenie, wytwórczość, kuźnica, kuźnia, cech rzemieślniczy, późne średniowiecze, pogranicze

Pobierz pliki

Zasady cytowania

Michalak, A. (2020). Terra incognita? Nie tylko o wytwórstwie broni na pograniczu Śląska, Wielkopolski, Brandenburgii i Łużyc w późnym średniowieczu. Kwartalnik Historii Kultury Materialnej, 68(4), 439–461. https://doi.org/10.23858/KHKM68.2020.4.001

Cited by / Share

Licencja

Creative Commons License

Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 4.0 Międzynarodowe.


Ta strona używa pliki cookie dla prawidłowego działania, aby korzystać w pełni z portalu należy zaakceptować pliki cookie.