The beginnings of ferroconcrete in Lublin
Keywords:
beginnings of ferroconcrete, ferroconcrete in Poland, ferroconcrete in Lublin, twentieth centuryAbstract
Ferroconcrete is a very versatile building material, valued for durability, resistance to static and dynamic load, fireresistance, the possibility of shaping constructions in the desired way and low cost. It was invented in France by Joseph Monier, who, starting in 1867, patented a number of ideas connected with the “innervation” of concrete with metal. Among the many people whose research and experiments contributed to popularizing ferroconcrete we should mention another Frenchman, François Hennebique, who patented a pioneering system of construction (called “Béton Armé”) in 1892 and then applied it in a vast number of buildings. Jerzy Nechay, an expert on ferroconcrete constructions, wrote: “ferroconcrete triumphed in a remarkably short time”, which was true, since in less than twenty years it was introduced on a large scale not only across Europe but also on other continents. Among the fathers of ferroconrete constructions are William E. Ward, Anatole de Baudot, Auguste Perret, Tony Garnier, Max Berg and many other architects.
Poland was partitioned during the rise of ferroconcrete, which makes it diffi cult to trace the history of its introduction here. The fi rst ferroconcrete constructions in the Polish territories were bridges, with the earliest examples coming from the 1890s. Before the First World War there were already many ferroconcrete constructions, including engineering and industrial structures as well as public and private buildings. An important role in popularizing ferroconcrete was played by journals, especially Przegląd Techniczny [The Technical Review], published in Warsaw. In the inter-war period ferroconcrete was widely applied in Poland and the year 1931 saw the 1st Polish Convention of Ferroconcrete Builders. In Lublin, as in other parts of Poland, the earliest ferroconcrete constructions were bridges. The first one, built in 1903, collapsed soon after its completion; the next two, which have survived until today, were built in 1908 and 1909. The popularization of the technology took almost two decades; its application was hampered by the lack of local sources of raw materials: cement, valley gravel, breakstone, and high-quality sand. It was necessary to transport those from distant areas, which made ferroconcrete structures too expensive. The first larger ferroconcrete-framed building in Lublin was Bank Ziemi Polskiej [the Bank of Polish Land], built in 1923–25. It was designed by the Warsaw-based architect Bolesław Żurkowski. Soon, ferroconcrete was applied in many other constructions in Lublin, some designed by local architects and built by local contractors. It was used primarily for large public edifi ces (banks, the Treasury Office, the Soldier’s House, the Land Office, the Firemen House, the church of St Michael the Archangel, schools); private investors were hesitant. Even though ferroconcrete changed modern architecture radically, in Lublin its introduction did not lead to a building revolution. It was, however, important for the city’s development that this valuable material started to be used and gradually got more recognition.
Downloads
References
Affelt Waldemar J. 2011. W: Maria Jolanta Sołtysik i Robert Hirsch (red.). Modernizm w Europie – modernizm w Gdyni. Architektura pierwszej połowy XX wieku i jej ochrona w Gdyni i Europie. Gdynia: Urząd Miasta Gdyni, 129-135.
Ajdacki Paweł. 2007. Przedmoście Warszawa, Otwock: PTTK. Oddział.
Atlas architektury Poznania. 2008. (red.) Janusz Pazdera, Poznań: Wydawnictwo Miejskie.
Banham Reyner. 1979. Rewolucja w architekturze. Teoria i projektowanie w „pierwszym wieku maszyny”, Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe.
Czerner Olgierd. 1997. Lwów na dawnej rycinie i planie. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich.
Danczowska Halina. 2009. Architekt Tadeusz Witkowski 1904-1986. Kalendarium życia i twórczości. Lublin. Akapit.
Gawarecki Henryk. 1975. Urbanistyka i architektura. W: S. Krzykała (red.), Dzieje Lublina, T. II. Lublin: Wydawnictwo Lubelskie, 243-265.
Giedion Sigfried. 1968. Przestrzeń, czas i architektura. Narodziny nowej tradycji. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe.
Gieroba Joanna, Karaś Sławomir, Przesmycka Elżbieta. 2012. Po remoncie zabytkowego mostu w Lublinie. Lubelski Inżynier Budownictwa 23, 14-16.
Jakubowski K., Mosty Krakowa, Dziennik Polski 22 grudnia 2001 www.twierdza.art.pl/a_mosty.htm;
Janczewski Henryk. 1971. Warszawa. Geneza i rozwój inżynierii miejskiej, Warszawa: Arkady.
Karaś Sławomir, Gazda Lucjan. 2004. Inżynier Marian Lutosławski i jego mosty w Lublinie. Drogownictwo 2, 159-164.
Karaś Sławomir, Landecka Halina, Kowieska Katarzyna. 2008. Mosty zabytkowe – szansa ochrony na przykładzie powiatu Biała Podlaska w województwie lubelskim. Drogownictwo 11, 382-387.
Karaś Sławomir, Skoczylas Olga. 2014. Pierwszy most inż. M. Lutosławskiego w Lublinie. Budownictwo i Architektura 13 (1), 113-125.
Karaś Sławomir. 2001. 107 lat żelbetowej kładki łukowej M. Thulliego we Lwowie. Inżynieria i Budownictwo 7, 425-426
Karaś Sławomir. 2013. Ścieżki powstawania technologii F. Hennebiquea, Drogownictwo 5, 159-165.
Kopeć Zbigniew. 2013. Poznań miedzy wojnami. Opowieść o życiu miasta 1918-1939. Łódź: Księży Młyn Dom Wydawniczy Michał Koliński.
Kotlarski M., Krakowskie mosty zapomniane. Artykuł w blogu Koła Naukowego Konstrukcji Mostowych Politechniki Krakowskiej: knkmpk.blogspot.com/2013/03/krakowskie-mosty-zapomniane.html.
Kubiatowski Jerzy. 1973. Lutosławski Marian. Polski Słownik Biograficzny XVIII/1, 76, 152.
Lewicki Jakub, 2005, Między tradycją a nowoczesnością. Architektura Lwowa lat 1893-1918, Warszawa: Towarzystwo Opieki nad Zabytkami: Neriton.
Nechay Jerzy. 1956. Początki żelbetu w Polsce. W: B. Suchodolski (red.) Studia i Materiały z Dziejów Nauki Polskiej 4, 283-307.
Niebrzydowski Wojciech. 2008. Beton i żelbet a formy architektoniczne XX wieku. Białystok: Rozprawa naukowa Nr 163. Wydawnictwo Politechniki Białostockiej.
Olszewski Andrzej K. 1967. Nowa forma w architekturze polskiej 1900-1925. Teoria i praktyka. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich.
Orłowski Ryszard. 1992. Z dziejów przemysłu w Lubelskiem w latach 1918-1974. W: Z. Mitura i R. Orłowski (red. ) Z problematyki przeobrażeń społeczno-gospodarczych w Lubelskiem, Lublin: Agencja Wydawniczo-Handlowa AD, 187-220.
Popławski Zbysław. 1992. Dzieje Politechniki Lwowskiej 1844-1945, Wrocław-Warszawa-Kraków: Zakład Narodowy im. Ossolińskich.
Raczkiewicz Wioletta. 2012. Beton – materiał budowlany znany od wieków. Przegląd Budowlany 10, 13-18.
Rybak Mieczysław. 2002. Zanim minął wiek XIX – były już mosty z betonu zbrojonego. Drogownictwo 7-8, 224-237.
Stefański Krzysztof. 2009. Ludzie którzy zbudowali Łódź. Leksykon architektów i budowniczych miasta. Łódź: Księży Młyn Dom Wydawniczy Michał Koliński .
Szostak Bartosz, Trochonowicz Maciej. 2015. Historyczne konstrukcje żelbetowe – stosowane materiały oraz algorytmy obliczeniowe. Budownictwo i Architektura 14, 105-112.
Wołczew Wsiewołod, 1971. Budownictwo i przemysł materiałów budowlanych w województwie lubelskim w okresie międzywojennym. Rocznik Lubelski XI, 193-225.
Zachuta Leszek. 2004. Historia przemysłu cementowego w Polsce 1857-2000. Kraków: Polski Cement.
Żelichowski Ryszard. 2002. Lindleyowie. Dzieje inżynierskiego rodu. Warszawa: Rytm
Żywicki Jerzy. 1998. Architektura neogotycka na Lubelszczyźnie. Lublin: idea Media.
Żywicki Jerzy. 2005/2006. Urzędnik-architekt Ludwik Szamota i jego dzieła, Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska Secto L, Artes, III/IV, 9-65.
Żywicki Jerzy. 2011. Lubelskie dzieło Oskara Sosnowskiego. Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska Sectio L, Artes, IX, 2, 53-68.
Downloads
Published
How to Cite
Issue
Section
License
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.