Przesyłanie tekstów

Wytyczne dla autorów

Wszystkie czasopisma publikowane przez Instytut Archeologii i Etnologii PAN są recenzowane i deklarują przestrzeganie najwyższych standardów etycznych publikacji. Wszystkie artykuły stojące w sprzeczności z nimi nie zostaną opublikowane. Wszelkie przypadki plagiatów będą zgłaszane.

Autorzy zapewniają pisemnie, że są oryginalnymi autorami prac oraz że artykuł nie został skierowany do publikacji w innym miejscu. Jakikolwiek udział innych autorów czy współpracowników będzie właściwie uznany, a jakiekolwiek partie tekstu zaczerpnięte od innych autorów czy źródeł będą właściwie opisane. Udział instytucji finansujących badania powinien być ujawniony, a także jakikolwiek konflikt interesów, który mógł mieć wpływ na wyniki czy interpretację badań.

Redaktorzy przekazują artykuły do recenzji, starając się uniknąć jakichkolwiek konfliktów interesów pomiędzy autorami, redakcją i recenzentami. Gwarantują także, że wszelkie informacje związane z przesłanymi tekstami są tajne przed ich publikacją.

Recenzenci oceniają teksty jedynie na podstawie ich treści. Recenzentom nie wolno wykorzystywać wiedzy na temat pracy przed jej publikacją. Jeśli uznają, że ich kwalifikacje nie są wystarczające do właściwej oceny badań przedstawionych w publikacji, powinni poinformować redaktora i zrezygnować z podjęcia się procesu recenzyjnego.

Zasady dotyczące składanych tekstów:

1. Ogólne zasady przygotowania maszynopisów

1.1. Maszynopis należy przesłać przez platformę redakcyjną.

1.2. Wszystkie części składowe maszynopisu pracy przekazywanej Redakcji Naukowej (1. Abstrakt; 2. Tekst główny; 3. Wykaz cytowanej literatury; 4. Tabele; 5. Wykaz tytułów tabel; 6. Podpisy pod ryciny; 7. Streszczenie) winny zaczynać się od nowej strony.

1.3. Dokument programu: Word 2003 (z rozszerzeniem .rtf); Czcionka: Times New Roman; Wielkość: 12; Odstęp pomiędzy znakami: normalne; Interlinia: 1,5 wiersza; Wcięcia akapitowe: 1 tab. (należy unikać tworzenia wcięć za pomocą spacji).

2. Tekst główny

2.1. W działach „Metody i metodologia”, „Studia”, „Dyskusje i polemiki” nazwiska autorów umieszcza się nad tytułem pracy z lewej strony i pisze się je kapitalikami, a tytuły tych prac — wersalikami. W działach „Recenzje” i „Kronika” oraz artykułach wspomnieniowych poświęconych różnym badaczom (znajdujących się na początku tomu) nazwiska autorów pisze się antykwą, kursywą, i umieszcza pod tekstem, z prawej strony.

2.2. Przerwy w cytatach powinny być przedzielone nawiasem, ale przed i po tekście należy pisać tylko wielokropek, np.: „Uzupełniające wyrazy [...], bez których...”.

2.3. Należy stosować następujące rozwinięcia lub skróty: „2 poł. XII w.”; „połowa XII w.”; „początek X w.”; „lata czterdzieste XV w.”; „wiek (stulecie) XII”; „XII w.”; „rok 965”; „965 r.”.

2.4. W artykułach przeznaczonych do działów „Metody i metodologia”, „Studia”, „Dyskusje i polemiki” cytowaną literaturę należy podawać w tekście, w nawiasie, w następującym zapisie (Kostrzewski 1955, s. 127), a w przypadku odesłania do rycin: (Kostrzewski 1955, ryc. 5). Jeśli cytowana praca sygnowana jest przez dwóch autorów, to podajemy nazwiska obu (np. Dekówna, Purowski 2012), jeśli przez co najmniej trzech — umieszczamy nazwisko pierwszego z nich, a następnie należy napisać: i in. (np. Gruszka i in. 2013). Numerację rycin cytuje się według oryginalnego zapisu (cyfry rzymskie lub arabskie) zgodnie z zasadą, którą obrazują następujące przykłady: tabl. V 3, ryc. 5: 3, ryc. 5a. W przypadku cytowania tabel podajemy pełne słowo „tabela”, a tablic – skrót „tabl.”. Obce terminy jak fig., pl. i inne, winny być spolszczone na: ryc., tabl., tabela i inne.

2.5. Wszystkie nazwiska pisane cyrylicą, a cytowane w charakterze literatury, powinny być transliterowane według standardu ISO 9:1995 (zob. punkt 9). Te same nazwiska oraz nazwy geograficzne wymieniane w treści tekstu głównego lub przypisów, a także tabel i map winny być transkrybowane według standardu ISO 9:1995 (zob. http://so.pwn.pl/zasady.php?id=629693), np. „J.L. Szczapowa określa ilościowe wartości graniczne kolejnych stopni stężenia głównych składników szkłotwórczych (Ŝapova 1973, s. 15 nn.)”.  

2.6. Tytuł recenzji winien zawierać imię i nazwisko autora recenzowanej pracy, jej tytuł, nazwę wydawnictwa, miejsce i rok wydania oraz — w przypadku wydawnictwa zwartego — liczbę stron, rycin i tabel, a w przypadku pracy publikowanej w czasopiśmie, wydawnictwie ciągłym zbiorowym lub wydawnictwie zwartym zbiorowym — numery stron zajętych przez tę pracę, liczbę rycin i tabel. Nazwiska autorów i tytuły prac recenzowanych drukowanych cyrylicą, należy w tytule recenzji podawać w transliteracji.

Tytuły referatów i komunikatów wymienionych w sprawozdaniach ze zjazdów, konferencji i innych zebrań, przeznaczonych do działów „Kronika”, winny być podawane w wersji oryginalnej (nazwiska autorów i tytuły ich prac pisane w alfabetach cyrylickich należy transliterować).

3. Przypisy

3.1. W tekstach do wszystkich działów możliwe jest dołączenie przypisów od 1 do x, które należy umieszczać u dołu odpowiedniej strony.

3.2. Dokument programu: Word 2003 (z rozszerzeniem .rtf); Czcionka: Times New Roman; Wielkość: 10; Odstęp pomiędzy znakami: normalne; Interlinia: 1,5 wiersza; Wcięcia akapitowe: brak.

3.3. W wymienionych wyżej trzech działach (zob. punkt 2.4.), przy cytowaniu literatury w przypisach stosuje się te same zasady, co w tekście głównym (zob. punkt 2.4. i 2.5.).

3.4. W działach „Recenzje”, „Kronika” i artykułach wspomnieniowych poświęconych różnym badaczom (zamieszczonych na początku tomu) literaturę cytuje się w przypisach dolnych w pełnym zapisie bibliograficznym (też z inicjałem imienia). Jeśli powtórnie cytuje się tę samą pracę danego autora, po jego nazwisku należy umieścić skrót „op. cit.” (np. J. Kostrzewski, op. cit., s. 68), natomiast gdy odnośniki do tej pozycji rozdzielone są powołaniem się na inną pracę tegoż autora, przy powtórnym cytowaniu pierwszej z nich podaje się początek jej tytułu (np. J. Kostrzewski, Pradzieje…, s. 68). Odnośniki do artykułów publikowanych w czasopismach należy pisać w sposób następujący: T. Krysztofiak, Okucie ze znakiem Ruryka znalezione w Gieczu, „Archeologia Polski”, 58/1-2: 2013, s. 115-127.

4. Wykaz cytowanej literatury

4.1. Dokument programu: Word 2003 (z rozszerzeniem .rtf); Czcionka: Times New Roman; Wielkość: 12; Odstęp pomiędzy znakami: normalne; Interlinia: 1,5 wiersza; Wcięcia akapitowe: brak.

4.2. Tytuł wykazu bibliografii powinien być zapisany wersalikami w następującej formie: WYKAZ CYTOWANEJ LITERATURY.

4.3. Do pracy powinno być załączone pełne zestawienie literatury cytowanej w tekście głównym, przypisach, podpisach pod ryciny i tabelach. Gdy przywoływane są źródła historyczne, to Wykaz cytowanej literatury należy podzielić na dwa segmenty: „Źródła” i „Opracowania”; ich tytuły należy pisać kursywą.

Nazwy czasopism i wydawnictw ciągłych zaopatrywane są w cudzysłów, a wydawnictw nieseryjnych i seryjnych – nie; w tych dwóch ostatnich przypadkach należy podać inicjał imienia oraz nazwisko redaktora, a także miejsce wydania. Tytuły wydawnictw drukowane w alfabetach cyrylickich winny być transliterowane.

4.4. W Wykazie cytowanej literatury, w przypadku cytowania kilku prac danego Autora wydanych w tym samym roku, rok wydania należy zaopatrzyć w kolejną literę alfabetu, np. 1970a, 1970b, 1970c itd. Zarówno w tym przypadku, jak i wówczas, gdy podaje się też inne prace tego Autora należy każdorazowo powtarzać jego nazwisko. Wymienia się nazwiska wszystkich autorów cytowanej pracy.

Nie podaje się skrótów oznaczających tom, rocznik, zeszyt, numer, część czasopism, wydawnictw ciągłych i wydawnictw zwartych seryjnych, a także tom wydawnictw zwartych nieseryjnych (książkowych: monografii i innych). Cyfrę oznaczającą część tomu oddziela się ukośnikiem od liczby tomu, np. 25/4. Podaje się natomiast skrót „s.” przed cyframi określającymi objętość cytowanego artykułu/recenzji, np. s. 20-105, a także skróty „red.” — w przypadku wydawnictw zwartych seryjnych i nieseryjnych.

Nazwiska autorów pisze się drukiem rozstrzelonym; tytuły artykułów, monografii, prac zbiorowych — kursywą.

Przy cytowaniu artykułów i recenzji publikowanych w czasopismach i pracach zbiorowych konieczne jest wymienienie w wykazie literatury stron od 1 do x.

Literaturę należy podawać wg następującego wzoru:

a) wydawnictwa zwarte nieseryjne

B u d i n s k ý - K r i č k a  V. 1947, Slovensko v době bronzovej a halštatskej, [w:] Slovenské dejiny, I/1, Bratislava, s. 93-101.

B u k o w s k i  Z. 1976, Elementy wschodnie w kulturze łużyckiej u schyłku epoki brązu, Wrocław–Warszawa–Kraków–Gdańsk.

B u k o w s k i  Z. 1977, The Scythian influence in the area of Lusatian culture, Wrocław–Warszawa–Kraków–Gdańsk.

F a u l  H. 1971, Potassium-argon dating, [w:] Dating techniques for the archaeologist, H.N. Michael, E.K. Ralph red., Cambridge–Massachusetts–London, s. 157-163.

K o s t r z e w s k i  J., C h m i e l e w s k i  W., J a ż d ż e w s k i  K. 1965, Pradzieje Polski, Wrocław–Warszawa–Kraków.

Ł o w m i a ń s k i  H. 1970, Początki Polski, IV, Warszawa.

M i c h a e l  H.N., R a l p h  E.K. red. 1971, Dating techniques for the archaeologist, Cambridge–Massachusetts–London.

b) wydawnictwa zwarte seryjne:

Z b r u e v a  A.V. 1952, Istoriâ naseleniâ Prikam’â v ananinskuû èpohu, Materialy i issledovaniâ po arheologii SSSR, 30, Moskva.

c) czasopisma i wydawnictwa ciągłe:

B u k o w s k i  Z. 1978, Zachodni zasięg oddziaływań tzw. scytyjskich i ich charakter, „Archeologia Polski”, 23/2, s. 377-423.

D o b r z a ń s k i  B., M a l i c k i  A. 1950, Gleby województwa krakowskiego i rzeszowskiego, „Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska”, Sectio B, 4, s. 117-134.

L i c h a r d u s  J., V l a d á r  J. 1964, Zu Problemen der Ludanice-Gruppe in der Slowakei, ,,Slovenská archeológia”, 12/1, s. 69-162.

d) recenzje

K w a p i e n i o w a  M. 1962, (rec.) M. Gajewska, J. Kruppé, Stan i problematyka badań nad produkcją garncarską w Polsce w XIV i XV w., Studia z Dziejów Rzemiosła i Przemysłu, t. 1:1961, s. 17-35, [w:] „Kwartalnik Historii Kultury Materialnej”, 10/3-4, s. 712-714.

5. Abstrakt, streszczenie

5.1. Do artykułów, które mają być publikowane w działach: ,,Metody i metodologia”, „Studia” oraz „Dyskusje i polemiki”, a także artykułów zamieszczonych na początku tomu, dedykowanych różnym badaczom, niezbędne jest załączenie — na wstępie pracy — abstraktu o objętości 10-12 wierszy, zawierającego podstawową informację o jej treści.

Pod abstraktem należy umieścić „Słowa kluczowe”.

5.2. Do artykułów przeznaczonych do publikacji w działach: „Metody i metodologia”, „Studia” oraz „Dyskusje i polemiki” należy załączyć streszczenie (które będzie publikowane w jednym z trzech języków: angielskim, francuskim albo niemieckim) o objętości nie mniejszej niż 20% objętości tekstu głównego. Nad streszczeniem umieszcza się imię i nazwisko Autora w pełnym brzmieniu oraz tytuł artykułu, a pod tym ostatnim — podtytuł „Streszczenie”. W streszczeniu winna być wzmiankowana podstawowa literatura cytowana w pracy, wg tego samego systemu co w tekście głównym, odnośniki do wszystkich rycin oraz, o ile Autor uzna to za potrzebne, numery przypisów w tekście głównym. W tym ostatnim przypadku, przy pierwszym powołaniu się na przypis, należy podać na dole strony uwagę, pod gwiazdką, że numery przypisów odnoszą się do tekstu polskiego.

O ile Autor przesyła gotowy przekład, powinien pod streszczeniem, z prawej strony, podać imię i nazwisko tłumacza w pełnym brzmieniu.

5.3. Nazwiska oraz nazwy geograficzne pisane cyrylicą, wymieniane w abstrakcie, streszczeniu, podpisach pod ryciny, tytułach tabel i w słowach kluczowych, winny być transliterowane.

6. Tabele

6.1. Dokument programu: Word 2003 (z rozszerzeniem .rtf); Czcionka: Times New Roman (bez pogrubionej czcionki!); Wielkość: 10; Odstęp pomiędzy znakami: normalne; Interlinia: 1,0 lub 1,5 wiersza.

6.2. Tabele dołączane do pracy numerowane są cyframi arabskimi. Ich tytuły należy podawać dwojako: umieszczać nad tabelą oraz załączyć, oddzielnie, wykaz tytułów tabel.

6.3. „Główki” tabeli (górna i boczna) powinny być oddzielone od reszty tabeli podwójną linią.

7. Ilustracje

7.1. Wszystkie ryciny powinny być cytowane w tekście w kolejności od 1 do x. Całość materiału ilustracyjnego, tj. rysunki, mapy, fotografie, tablice, wykresy itp. traktuje się jako ryciny, przyjmując dla nich wspólną ciągłą numerację od 1 do x cyframi arabskimi. Elementy wewnętrzne rycin i znaki graficzne w legendzie oznacza się małymi literami alfabetu w kolejności ich występowania.

7.2.  Każda ilustracja w oddzielnym pliku TIF lub JPG.

7.3. Minimalna jakość plików z ilustracjami: 300 dpi.

7.4. „Archeologia Polski” drukowana jest w formacie B5, dlatego ilustracje powinny być dostosowane do wymiarów szpalty (12,5 x 19,5 cm).

7.5. Na każdej rycinie winna być umieszczona skala liniowa.

8. Podpisy do ilustracji

8.1. Dokument programu: Word 2003 (z rozszerzeniem .rtf); Czcionka: Times New Roman; Wielkość: 12; Odstęp pomiędzy znakami: normalne; Interlinia: 1,5 wiersza.

8.2. Tytuł główny ryciny piszemy bez dwukropka, kończymy go kropką. Jeśli są podpisy objaśniające, to tytuł główny nie jest zakończony kropką. Podpisy objaśniające należy drukować mniejszą czcionką, po ostatnim umieszcza się kropkę. Między elementami „a”, „b”, „c” wstawia się średnik. Nazwiska autorów rycin drukuje się najmniejszą czcionką. W tekście polskim stosuje się następujące skróty: „Rys.”, „Fot.”, „Wg”. Bez skrótu piszemy: „Opracował”, „Na podstawie […] przerysował…”. Umieszcza się je poniżej ostatniego wiersza podpisu, z prawej strony, bez końcowej kropki. Dane dotyczące publikacji, z której zaczerpnięto rycinę, podaje się według następującego wzoru: Wg Buko 1988, ryc. 5 (b). Litera alfabetu znajdująca się w nawiasie oznacza element ryciny zamieszczonej w pracy publikowanej w „Archeologii Polski”.

9. Transliteracja cyrylicy

9.1. Transliterację cyrylicy należy zapisywać według standardu ISO 9:1995 (zob. http://so.pwn.pl/zasady.php?id=629693 lub w Wikipedii).

10. Afiliacja i adres autora lub autorów

Prosimy podawać tylko jedną afiliację autora wraz z adresem do korespondencji i mailem. Dane te należy zamieścić w osobnym pliku tekstowym. Każdy z autorów zobowiązany jest do podania indywidualnego numeru ORCID – Open Researcher and Contributor ID (jest to warunek przyjęcia tekstu do druku).