Miasto w ogniu: ludzkie tragedie i zachowania rynkowe w Londynie XVIII wieku

Abstrakt

Dopiero w 1832 r. powołano w Londynie pierwszą, zawodową jednostkę straży pożarnej. Przez cały XVIII w. opierano się w tym zakresie na amatorskich drużynach organizujących ochotników w ramach parafii. Nie był to jednak sprawny system. Pod tym względem Londyn ustępował wyraźnie Paryżowi, a nawet amerykańskim miastom m.in. Bostonowi. Londyńskie miesięczniki z XVIII w. zostały wykorzystane do ukazania znaczenia miejskich pożarów, opisując zarówno same zdarzenia jak i wysiłki zmierzające do ograniczenia szkód. Chociaż nie sposób na ich podstawie ująć zjawisko statystycznie, to lektura wskazuje, że pożary postrzegano jako katastrofę, często będącą rezultatem niepotrzebnego ryzyka, ale i jako ostrzeżenie. W erze wynalazków Newcomena i Watta, w typowej dla epoki atmosferze naukowego uniesienia na stronach londyńskich miesięczników odbijała się także trwająca debata nad doświadczeniami oraz ulepszeniami technologicznymi, takimi jak wozy strażackie i pompy wodne, które wdrażano do użytku by zapobiegać rozprzestrzenianiu się ognia oraz by ograniczyć skalę zniszczeń. Wreszcie, kolejnym skutkiem częstych pożarów był gwałtowny rozwój towarzystw ubezpieczeniowych, gotowych do ubezpieczenia zagrożonego ogniem mienia i potrafiących wykorzystać tę groźbę by rozszerzyć własną działalność. Dokumentacja tych firm daje również wyjątkowy wgląd w sytuację finansową i pozycję społeczną londyńczyków.